De bruidsjurk van Prinses Margriet

De bruidsjurk van Prinses Margriet – uiteraard geborduurd met margrieten – is deze kerstperiode te zien op Paleis Het Loo. De toenmalige coupeuses van Maison Linette geven een inkijkje in het maken van de jurk.

Bruiden van Het Loo

Prinses Margriet en mr. Pieter van Vollenhoven trouwden op 10 januari 1967 in Den Haag.

Eind 2005, begin 2006 stond hun bruidskleding opgesteld in de tentoonstelling Bruiden van Het Loo. Bruidskleding van Prinses Margriet en haar schoondochters op Paleis Het Loo. 

Nu, meer dan tien jaar later, zijn de bruidsjurk en het uniform van de bruidegom, opnieuw te zien tijdens Winterpaleis Het Loo. In een speciale tentoonstelling worden herinneringen opgehaald aan de tijd dat de Prinses en haar gezin van 1967 tot 1975 een deel van Het Loo bewoonden.

Margrieten

Tijdens de huwelijksdag droeg de bruidegom het dagelijks tenue van de Koninklijke Luchtmacht. De prinses ging gekleed in een mooie bruidsjurk van cloquézijde met ingeweven margrieten van Bianchini-Férier in Parijs. De ontwerpster was Caroline Bergé-Warwick, de eigenaresse van Maison Linette te Den Bosch. Mevrouw Bergé was van tevoren een aantal keren wezen kijken in de kerk, omdat volgens haar de jurk in de omgeving moest passen. Op het lijfje en op de vijf meter lange sleep werden door de medewerksters van Maison Linette, onder leiding van coupeuse Riek van Lieshout, heel geduldig één voor één de vele losse margrieten van pailletten, parels en strass, afkomstig van Hurel in Parijs, opgenaaid. 

Plakboek

Riek deed verslag over het maken van de bruidsjurk aan Dieuwke Grijpma voor haar boek Kleren voor de elite. Nederlandse couturiers en hun klanten 1882-2000, dat in 1999 verscheen: ‘De trouwjurk van Margriet was een enorm karwei. Het was een satijnen jurk met margrietjes erop. Daar hebben we allemaal pareltjes opgezet. De sleep die bij de schouders begon, was door die pareltjes zo zwaar dat we er een tuigje aan hebben moeten zetten om te voorkomen dat hij alles meetrok naar achteren (…)’.

Uit haar plakboek is de ontwerpschets bewaard gebleven en ook een restje van de stof van de bruidsjurk.

Geheim

Er is nog een getuigenis van een andere medewerkster van Maison Linette bewaard gebleven en wel van mevrouw Neefs. Ook zij heeft aan de trouwjurk van prinses Margriet gewerkt. Ter voorbereiding op de tentoonstelling Bruiden van Het Loo heb ik mevrouw Neefs uitvoerig geïnterviewd. Ik citeer uit dit interview wat zij mij in 2005 over de margrietenjurk vertelde: ‘Wij stonden altijd onder ede. Wij mochten nooit erover praten (…).Toen Margriet ging trouwen, wisten wij dat eigenlijk al heel lang. De stof en alles, hoe het er uit kwam te zien. Toen zijn er dus echt mensen naar mij toegekomen, die probeerden er uit te trekken, hoe ziet het eruit, de stof, daar was gewoon niet over te praten en dat deed je ook niet. Dan kon je meteen gaan, dus daar is nooit over gesproken van tevoren, maar die stof was heel bijzonder, vooral omdat er op geborduurd was, maar de borduring, die kwam ook weer uit het buitenland. Er waren aparte eenheden, die werden aangeleverd en wij moesten ze op de japon naaien’. 

‘Toen was het dringen met de tijd. Het moest natuurlijk allemaal op tijd gemaakt worden, bij zo’n bruiloft. Maar alles (…) van de familie is allemaal bij ons gemaakt. Een hele drukke tijd was dat, we kwamen vaak ’s morgens om acht uur binnen en gingen ’s avonds pas om tien uur de deur uit, maanden achter elkaar. Alles was geblindeerd, want aan de overkant zaten toch journalisten, die probeerden om foto’s te maken of om iets te weten te komen. Dat was toch een zware tijd, ik zag nauwelijks daglicht, een soort mollenbestaan (…) en alles moest natuurlijk honderd procent zijn. Het is fantastisch om eraan meegewerkt te hebben, maar echt leuk was het daardoor niet, erg zwaar’. 

Toile

‘Eerst werd er een model van toile gemaakt’, vertelde mevrouw Neefs, ‘een dunne, katoenachtige soepele stof, daar werd dan eerst het model van gemaakt en als dat na passing goed was, dan werd het pas van de stof gemaakt, omdat de stof vaak te duur was om te verprutsen. Een deel van de bloemen werd kant en klaar aangeleverd door Huis Hurel uit Parijs en bij Maison Linette opgenaaid, met twee parelkralen aan de onderkant om meer reliëf te krijgen. De rest van de margrieten werden door meerdere modistes op de stof zelf geborduurd, wat een gigantisch werk was’.

Dankzij al deze inspanningen van het team van Maison Linette stond er op 10 januari 1967 een stralende bruid naast haar bruidegom.