Such Delicate Tenderness: in gesprek met Bas Kosters (deel 2)
Drie maanden verbleef Bas Kosters als Artist-in-Residence bij de Tom of Finland Foundation in The City of Angels. De Tom of Finland Foundation richt zich op het beschermen, promoten en preserveren van erotische kunst en is baanbrekend voor de LGBTQ+ cultuur in Los Angeles.
Zou je meer willen vertellen over je werk? Wie is de man met de leren hoed?
De eerste serie, You Are Therefore I Am, die ik voor de expositie maakte gaat over de ruimte die je kunt maken voor een ander. Door jou mag of kan ik er zijn. De dertig tekeningen uit deze reeks zijn geïnspireerd op het werk van Tom of Finland en bestaan uit gezichten met een leren pet. Ik heb een tekening van Tom als uitgangspunt genomen en daar heb ik steeds verder op doorgetekend. Met veel kleurgebruik. De gezichten heb ik verschillende namen gegeven, mannelijke en vrouwelijke namen.
Wat ik vooral geleerd heb tijdens mijn residency is dat het echt van belang is wat ik doe en dat ik me daar soms meer bewust van mag zijn. In dit geval vooral om inclusiviteit te scheppen en de LGBTQ+ community een gezicht te geven, vandaar ook de vele namen in mijn eerste serie. Ik probeer het contrast op te zoeken in mijn tekeningen.
Toen ik naar Los Angeles kwam had ik een aantal uitgangspunten en dingen die ik wilde proberen zoals bepaalde technieken en beelden die ik wilde weergeven. Enerzijds vind ik het leuk om dingen te maken die een bepaalde schoonheid en tederheid hebben, anderzijds zie ik ook graag ruwe dingen met een daverende en vooral voelbare energie. Ik heb allerlei verschillende lijnvoeringen uitgeprobeerd en ben lang zwevende geweest in of ik dingen goed vond of juist niet. En hoe zaken en onderwerpen die ik koos zich tot elkaar verhouden. Aan het eind heb ik de balans opgemaakt en was ik heel tevreden over de enorme output en hoe alles naast elkaar kon bestaan.
Wat betekent de kleur roze precies voor je, die we zoveel zien in je expositie?
In Japan had ik een een duidelijk idee over kleur. Ik wilde graag rood, geel, blauw, zwart en wit gebruiken. Soms zie ik het ineens voor me en valt alles op zijn plek, dan zie ik bijvoorbeeld ergens een geel bord en val ik voor die kleur, dat is een heel intuïtief proces in mijn hoofd. Ineens weet ik wat het moet zijn. Ik heb in Japan een heel duidelijk kleurprofiel gebruikt, voor het eerst geen roze wat heel boeiend was.
Toen ik in Los Angeles kwam wilde ik juist wél graag roze gebruiken maar heb ik ook teruggegrepen naar een aantal kleuren die ik in Tokio heb gebruikt. Het roze is een hele significante kleur in mijn werk. Ik vind het een intrigerende en opwindende kleur, een prachtige signaalkleur die soms ook choquerend en vulgair is. Roze is heel veel, het is speels, het is seksueel en sensueel, vleselijk en lijfelijk. Het hele spectrum van roze is iets wat altijd in mijn werk terugkomt, ik heb veel in roze getinte huidskleurige tekeningen. Het grappige is dat ik onnatuurlijke kleuren roze gebruik voor de huid van mijn figuren, of juist geel, rood, lichtblauw of lila. Het kan alle kanten op gaan in het gebruik van mijn kleuren maar het roze is wel iets dat me heel erg aanspreekt, het is een fascinerende kleur. Ook omdat het in de context van homoseksualiteit een belangrijke kleur is. Eveneens qua geschiedenis. In de strafkampen tijdens de tweede wereldoorlog kregen homoseksuelen een roze driehoek.
Soms vind ik het lekker als tekeningen heel erg agressief en een beetje smerig zijn dus gebruik ik ook veel rood voor lippen en wangen. Of voor een knie, wat aanduidt dat iemand net op zijn knieën heeft gezeten, intensief activiteiten heeft ondernomen of opgewonden raakt. Het rood is ook belangrijk om een soort vurigheid of een knal in mijn werk te brengen.
Wat vind je van de stijl van de mensen in Los Angeles? Zijn er verschillen met Amsterdam?
Het is vrijer hier, dat had ik niet verwacht. De mensen en hun stijl zijn best speels. Ik heb in een hele specifieke scene gezeten maar als ik kijk naar de buurt dan is het heel leuk, mensen zijn aardig en open, ze zoeken contact en zijn niet vies van het maken van een compliment. Ze zijn enthousiast.
Ik krijg het zelf altijd wel een beetje benauwd van functioneel design wat je overal ter wereld ziet, dat kan ik niet helpen. Ik heb ook heel lang geageerd tegen de spijkerbroeken cultuur in Nederland en dat is ook wat mensen graag willen horen. Maar wie ben ik om commentaar te leveren, ik vind het leuk om me erover te verwonderen. Ik ben teruggekomen op mijn protest, het is hun eigen keuze. En mensen maken keuzes om een bepaalde reden, niet iedereen hoeft er kakelbont uit te zien. Ik vind het leuk als mensen zich ervan bewust zijn dat ze bepaalde keuzes kunnen maken en ook wat dat kan betekenen voor een ander.
Alles heeft een reden en de motivatie voor het kleedgedrag hoeft niet alleen maar expressie, uitdrukking, zeggingskracht of schoonheid te zijn. Mensen kunnen ook andere redenen hebben om zich op de manier te kleden zoals ze dat doen. Functionaliteit in kleding is ook heel aanwijsbaar, het heeft heel vaak te maken met gevoel.
In het derde deel bespreekt Kosters zijn inspiraties en nieuwe couture-technieken. Het overpeinzen van het kunstenaarsschap en nostalgische blikken vormen de kern.
Aanbevolen literatuur
- Kosters, Bas. I Want It to Be Soft - The Journey of Bas Kosters . Museum Arnhem, 2016.
- Kosters, Bas. A Gift . Bas Kosters Studio / Bugaboo International B.V., 2015.
Media
- Website Bas Kosters: https://baskosters.com/
- Facebook Bas Kosters: https://www.facebook.com/Baskosters
- Facebook Bas Kosters Studio: https://www.facebook.com/BasKostersStudio/
- Instagram Bas Kosters: https://www.instagram.com/baskosters/?hl=nl
Deel
Aanvullingen
Vul deze informatie aan of geef een reactie
Reactie