Modemuze in gesprek met: Antoine Peters over The Hooooodie Project

Het Verdiplein in Tilburg-Noord moet op 26 juni de plek worden voor een heus wereldrecord. Modeontwerper Antoine Peters maakt in samenwerking met iedereen die dat wilt een hoodie met de langste mouwen ter wereld.

In de etalage van de atelierruimte staat de grijze capuchontrui, de nu al kleurrijke mouwen liggen er omheen gedrapeerd. Middels workshops maken mensen lapjes die door de ontwerper aan de trui gemaakt worden, thuis je eigen lapjescreatie maken en opsturen via de post kan ook. Of het op schema ligt voor het wereldrecord dat weet Antoine op dat moment niet, want er liggen nog veel lapjes klaar om aan de mouwen gestikt te worden

“Ik loop achter met alle stukjes mouw rond stikken en aan de trui naaien. Maar het gaat goed, kan nog beter. Ik wil zoveel mogelijk mensen samenbrengen in dit gezamenlijke kunstwerk. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd wat dat betreft en hoe toffer het kunstwerk wordt.” Op 16 mei maakte Fashionclash via een bericht op hun site bekend dat de mouwen al ruim 20 meter lang zijn.

Hoe is dit project ontstaan?

“Fashionclash heeft vanuit het ForwArt project gevraagd om iets te verzinnen hier in Tilburg Noord wat mode en/of kleding gerelateerd is. Ik heb hier door de buurt rondgelopen en mezelf afgevraagd wat ik kan doen. Dit project gaat om het verbinden van mensen en het empoweren van mensen. Kleding is dan extra interessant wat dat is een soort Paard van Troje; iedereen draagt kleding en heeft een relatie tot kleding.”

Waarom specifiek voor een hoodie?

“Ik vind een hoodie een geschikt object omdat het iets is dat heel veel mensen dragen, vooral jongeren. Die willen we specifiek bereiken. Toen dacht ik dus aan The Hoooodie project in de zin dat we de langste mouwen van de wereld gaan maken, enerzijds omdat je dan een ludiek ding te pakken hebt natuurlijk. Maar het is ook iets wat de buurt kan empoweren, waar je trots op kan zijn.”

“Het Verdiplein is het epicentrum waar al die verhalen, al die mensen en uitingen samenkomen. Anderzijds is het ook gewoon een mini-expositie. Straks heb je een trui met enorme mouwen en die zijn opgebouwd uit stukjes identiteiten en verhalen. Mensen die elkaar anders niet zouden tegenkomen of spreken of misschien zelfs over elkaar zouden oordelen. Die worden nu samengebracht in zo’n gesamtkunstwerk.”

Hoe lang zijn de langste mouwen ter wereld?

“Er is nog geen officieel wereldrecord, maar we gaan het wel indienen als de trui klaar is en gepresenteerd wordt op 26 juni. Ik heb al eens eerder een trui gemaakt met mouwen van 130 meter, voor een tentoonstelling in het Museum Boijmans van Beuningen. Dat moeten we minimaal halen.”

Je hebt al meerdere stukken gemaakt met hetzelfde thema. Vanwaar die fascinatie voor de lange mouwen en broekspijpen?

“Ik heb jarenlang op Amsterdam Fashion Week geshowd, collecties gemaakt, aan winkels verkocht, maar eigenlijk hield ik met catwalkshows sowieso geen rekening met het lichaam. De ruimte rondom kleding vind ik minstens zo interessant. De magie van kleding kan je lichaam beïnvloeden, hoe je beweegt, hoe jij je voelt in het algemeen of in je hoofd voelt maar ook hoe de ruimte op je reageert of hoe je zelf daarmee omgaat. Dat ben ik steeds meer aan het onderzoeken met dat soort installaties, daarmee zoek ik letterlijk de ruimte rondom kleding op.”

“Aan de andere kant heeft het ook met mijn afkomst te maken denk ik. Ik vind het heel fijn om mensen te vertragen. Ik kom uit een klein dorpje in de Achterhoek en vind het heel gezond als mensen even ontregeld worden. Dat probeer ik met die sculpturen te doen. Daarmee probeer ik de ratio te doorbreken en de kracht van verwondering op te zoeken. Ik geloof er heel erg in dat je even ontregeld raakt, nadenkt en dan heb je iemand te pakken. In die eerste drie seconden dat iemand even vertraagd, oordelen de meeste mensen al in de eerste seconde en dat vind ik heel ongezond. Dus daar probeer ik steeds meer mee te spelen vanuit surrealisme, of humor, spelen met verhoudingen. Mensen te verwonderen eigenlijk.”

Wat kwam dan voorbij op de catwalk?

“Op de catwalk maakte ik al jurken die je met vijf man backstage aan moest doen, of dingen waar je niks in kan zien. Ik ben echt zo’n ontwerper die draagbaarheid in eerste instantie helemaal niet belangrijk vindt. Ik geloof er heel erg in dat je af en toe ook gewoon een kledingstuk moet hebben dat je voelt zitten, dat er een gekke flap zit.”

Meer richting kunst dan mode?

“Met sommige dingen wel, maar gewone kleding kan ook soms niet zo lekker zitten en toch je lievelingskleding zijn. Alles daartussen in vind ik interessant, draagbaarheid vind ik altijd een beetje ingewikkeld, wanneer is iets echt draagbaar?”

Op de site van Fashionclash is te lezen dat dit project onder ‘Fashion Makes Sense’ valt met als doel om ontwerpers, de mode-industrie en het publiek na te laten denken over de staat van de modewereld. Hoe kijk jij naar de staat van de huidige modewereld?

“Ik ben daar kritisch op. Sinds de geboorte van ons zoontje Alf zeven jaar geleden, ben ik nog kritischer geworden. De tekeningetjes voor de ‘Space Garments’, zo noem ik de textielsculpturen die op één hand staan, maakte ik als sinds 2000 toen ik op de academie begon. Daar durfde ik nooit iets mee te doen en heb ik altijd in een doos weggestopt als een dagboek. Sinds Alf geboren is ben ik op een andere manier met mode omgegaan. Ik wil niet meer serieel mode de wereld indrukken want eigenlijk is er al genoeg, maar ik praat wel met liefde erover dus het heeft ook iets magisch.”

“Vanuit die ‘Space Garments’ kan ik mensen nog steeds op het lichaam raken, maar ook in het hoofd en in het hart. Door meer sculpturen te maken die in musea staan, galeries en de openbare ruimte kan ik nog steeds met textiel, print en al die facetten van mode bezig zijn zonder dat ik persé een miljoen kledingstukken van hetzelfde T-shirt maak. Anderzijds vind ik het heel leuk om papa te zijn en ben bewust met de opvoeding bezig. Ik zeg tegen Alf: ‘je moet jezelf zijn, trek je niets van anderen aan’. Toen ik mezelf dat voor de tiende keer hoorde zeggen dacht ik aan de tekeningen die ik verstopte in een doos. Terwijl ik er wel in geloof. Sindsdien maak ik de ‘Space Garments’ wel.”

“Het interessante aan zo’n mouwbol die op een hand staat, het is een mouw van 40 meter, maar ook 40 meter aan naad. Ik vind een naad echt een magisch ding. Eerst is er een plat vlak textiel, losse patroondelen, je stikt er naden in en opeens krijgt iets volume en kan het om een lichaam. De meeste mensen hebben in hun hele leven er nog niet bij stilgestaan dat er een naad in kleding zit. Het zou heel gezond zijn als dat wel gebeurt want dan kom je uit bij emotionele duurzaamheid. Iets kan wel circulair zijn, ‘closed loop’ of van gerecycled materiaal maar dat doet er allemaal niet toe als we überhaupt niet anders omgaan met kleding. Dat heeft met bewustwording te maken en daar hoop ik dan een steentje aan bij te dragen.”