Ceintuur

"Faja", bestaande uit twee delen: een brede, rozerode "faja"van dikke wol met scheringdraden aan een eind in franje gevlochten, en een smallere "faja" van dunnere wol in dezelfde kleur, die met wit katoen op de brede "faja" is vastgezet. De brede "faja" neemt de plaats in van een "soyate" (5075-215), waar overheen de smalle "faja" wordt gewikkeld. De smalle "faja" heeft vaak een contrasterende kleur, de brede heeft heeft altijd blauw randen. Vaak is de "faja" nauwelijks te zien, als de "huipil" er overheen gedragen wordt. Ceintuurs hebben een belangrijke plaats in de traditionele dracht van de mannen maar vooral van de vrouwen. In de mannendracht, die tegenwoordig bijna geheel verdwenen is, werden ceintuurs gebruikt om de broek mee vast te zetten. In de vrouwendracht werd de wikkelrok met minstens één, maar vaker met meerdere ceintuurs om de heupen gebonden. Vaak werd daarnaast ook de “soyate” gebruikt, een ceintuur van gevlochten palmblad die aan de geweven ceintuur werd bevestigd. Het ruwe oppervlak van de “soyate” vergrootte de grip van de ceintuur op de vaak zware wikkelrokken. Ceintuurs die met een dergelijke “soyate” werden gedragen hebben meestal aan slechts één uiteinde franjes; aan het andere werd de “soyate” bevestigd. Kleine kinderen dragen de miniatuurversie van de kleding van volwassenen. Naast een praktische functie had de vrouwenceintuur ook een beschermende of zelfs magische functie. Vaak werd geloofd dat de ceintuur de buik ondersteunde en het ongeboren kind beschermde. In veel gevallen worden ceintuurs in één dorp of regio geweven en over lange afstanden vervoerd om vervolgens in andere regio’s te worden verkocht. Dikwijls worden gordels eens per jaar op grote markten verkocht waar de verkopers en kopers niet hetzelfde dialect of zelfs dezelfde taal spreken.