Armband van een paar scharnierende zilveren armbanden

Paar scharnierende armbanden met versieringen met florale en geometrische motieven. Dergelijke armbanden werden gedragen door vrouwen van de Ida ou Semlal, een Amazigh (ofwel Berber) bevolkingsgroep in de westelijke Anti-Atlas. Het paar armbanden is in dezelfde stijl uitgevoerd als een zilveren voorhoofdsieraad (TM-6387-1) en borstsieraad (TM-6387-2) in de collectie van het Tropenmuseum. De armbanden waren onderdeel van het bezit van een vrouw. De traditie in Marokko wilde dat sieraden van generatie op generatie, van moeder op dochter, werden overerfd. De toekomstige bruid kreeg in haar uitzet altijd sieraden mee. Naast de gebruiks- en sierfunctie dienden deze sieraden nog een ander, economisch, doel. Men bewaarde ze om in situaties van financiële nood te kunnen verkopen of te ruilen. In families van landbouwers en nomaden, die vaak in moeilijke omstandigheden leefden, werd het bezit van sieraden gezien als een manier om te sparen. In goede tijden, wanneer de oogst bijvoorbeeld goed was, werden sieraden gekocht die in slechte tijden kunnen worden verkocht of geruild om in het levensonderhoud te kunnen voorzien of schulden af te lossen. Deze manier van omgang met sieraden (sparen, kopen, verkopen en ruilen) was vroeger algemeen gangbaar. Tegenwoordig komt dit nog maar weinig voor omdat de traditionele sieraden in grote mate vervangen worden door goud (info 2004). Daarnaast heeft de nomadische levenswijze plaats gemaakt voor een sedentair bestaan en heeft men ook vaak andere bronnen van inkomsten. Maar ondanks de economische en socio-culturele veranderingen worden de traditionele sieraden nog steeds bij speciale gelegenheden gedragen en worden zij nog steeds als een kostbaar en waardevol bezit gezien (Grammet 1998: 216). Vervaardiging De zilveren armband is versierd met geometrische en florale motieven, uitgevoerd in groen en geel email, en voorzien van rode glascabochons. Het gehele oppervlak van deze armband is versierd met motieven die in niëllo-techniek zijn aangebracht. In Zuid-Marokko gebruikt men hiervoor een niëllo van loodsulfide dat als mineraal veel in deze regio voorkomt (Grammet 1998: 214). Op deze ondergrond zijn tien uitstekende versieringen aangebracht die de vorm van veelvlakken hebben. Op de veelhoekige versieringen zijn kruisvormen gegraveerd. De armband sluit door middel van een pin die door een scharnier wordt gestoken. De pin is met een schakelketting en ringen door twee van de uitstekende versieringen aan de armband bevestigd.