Voorhoofdsieraad

Rakhdi, voorhoofdsieraad. Met afbeelding pauw. Glas en minakari. Setting 22-karaats goud, gezet met glas, afgewerkt met puur gouden (kundan) lint en minakari (emaille). Gekocht van de familie Dargar, Bikaner. De rakhdi (of bor) is een van de typen sieraden die door Indiase vrouwen gedragen wordt als symbool voor hun huwelijks status. Nadat de huwelijksceremonie zijn afgerond wordt het wordt haar aangeboden door de familie van de bruidegom. De rakhdi wordt op het midden van het voorhoofd gedragen. Sieraden en ornament worden in India traditioneel gezien als gelukbrengende ornamenten met betrekking tot het huwelijk van de vrouw. Het ontbreken van sieraden duidt op weduwschap of een formele afwijzing van het wereldse leven. Naast een symbolische waarde hebben sieraden een belangrijke functie als bruidsschat (stridhan) voor de vrouw. Volgens de Manusmriti, de oudst bekende Hindoe verhandeling over sociaal recht, behoren de sieraden van een vrouw tot haar stridhan, haar enige legale en niet te herroepen bezit. Sieraden vormen haar enige zekerheid voor economisch moeilijke tijden. Ze draagt haar vermogen dus letterlijk met zich mee. Traditioneel wordt er, onafhankelijk van rijkdom, aan elke bruid een huwelijksschat gegeven in de vorm van sieraden. Hiertoe behoren in ieder geval een paar oorbellen, een halsketting en een armband. Rajasthan heeft een lange traditie met voorhoofdsieraden en naast de rakhdi bestaan er meerdere varianten. De sirmaang (maang betekent letterlijk haarscheiding) wordt in de haarscheiding gedragen en bestaat meestal uit een enkele ketting, gewoonlijk bezet met kostbare edelstenen. De mathapatti is een hoofdband die tussen de beide de beide oren over de haarlijn loopt. Er kan een tika of sirmaang aan bevestigd zijn terwijl er bij de oren vaak een karnpul ( een oorsieraad in de vorm van een vijf-bladige bloem) aan wordt bevestigd. Lit. Saskia Konniger, De Verborgen Tuin, Goudsmeden in Noord-India, KIT Publishers, 2011, Cat.nr.14